او که آقای دل و سرور ماست          او که به دل می دهد امید

او که در اشک های جهان سوزش          او که در خنده های پنهانش

زیر لب با تو چنین می گوید:بنده ام          ای گل رسیده ی من

بنگر از دور خوبی هایم را          تا شود دلت آشیانه ی من

دلت را بسپار به من          تا در ره خاموشی ها در بین همه ی سختی ها

بسپارم به باد های بلند          ببرد گوشه ای نگه دارد

تا ز دستبرد دشمنان کثیف          در امان نگه دارد

                                                                   از:الهه

عصر یک جمعه ی دلگیر

وجود تو کنار هر دل بی دل آشفته شود حس

تو کجایی گل نرگس؟

به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنیست ز جنس غم و ماتم

زده آتش به دل عالم آدم

مگر این روز و شب رنگ شفق یافته،در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای؟ای عشق مجسم!

که به جان نم شبنم

بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت

نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت!

به فدای نخ آن شال سیاهت

به فدای رخت ای"ماه"

بیا

صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه ان بزم توئی

آجرک الله!

عزیز دو جهان یوسف در چاه،

دلم سوخته از آه نفس های غریبت

دل من بال کبوتر شده

خاکستر پرپر شده

همراه نسیمی سحری

روی پر فطرس معراج

و سپس رفته به اقلیم رهایی،

به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی

و خلاصه شود آیا که مرا همراه خودت زیر رکابت

ببری تا بشوم کرب و بلایی؟

به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد،

نگهم خواب ندارد،

قلمم گوشه ی دفتر عزم ناب ندارد،

شب من روزن مهتاب ندارد،

همه گویند به انگشت اشاره

مگر این عاشق بی چاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد

تو کجایی؟

تو کجایی؟

شده ام باز هوایی...

               سید حمیدرضا برقعی

هر کس قدمی بهر خدا بر دارد

       آیینه ی سینه اش جلا بردارد

من معتقدم یوسف زهرا آید

       فاطمه دستی به دعا بر دارد

                               سید مجتبی شجاع

خوبست که ماه آسمانت باشی

پروانه ی بی قرار جانت باشی

ای شیعه مراقبت کن از اعمالت

تا زینت صاحب الزمانت باشی

                              سید مجتبی شجاع

گر عفو کنی یا نکنی حق داری

گر نامه ام امضا نکنی حق داری

با این همه عصیان و خطا کاری ما

گر چهره هویدا نکنی حق داری!!!

                              نویسنده:سید مجتبی شجاع

     گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی

    از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی

             گاهی اگر در چاه،مانند پدر،آه

           اندوه مادر را حکایت کرده باشی

                گاهی اگر زیر درختان مدینه

       بعد از زیارت استراحت کرده باشی

      گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا

           آیینه را غرق حیرت کرده باشی

        حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند

      گاهی نمازی را امامت کرده باشی

     یا در میان کوچه های سرد و تاریک

نان و پنیر و عشق،قسمت کرده باشی

      پس مردمک های نگاه ما عقیم اند

""تو حاضری بی آنکه غیبت کرده باشی""

خداوندا اكنون كه قلب كوچكم درآستانه ي مهر و محبتت قرار گرفته،

دستم را بگير در سختي ها يارم باش كه سخت به تو محتاجم

                                                                       نويسنده:هستي

خدا همين جاست،نيازي به سفر نيست

خدا همان"گنجشكي"است كه هر صبح براي تو ميخواند

خدا در دستان مردي است كه نابينايي را از خياباني رد ميكند

خدا در اتومبيل مردي است كه مادر پيرش را هرهفته براي درمان به بيمارستان مي برد

خدا خيلي وقت است كه اسباب كشي كرده و آمده نزديك تو

خدا كليد هاي گنجينه هاي خويش را در دستانئ تو گذاشته

چرا كه به تو اجزه داده است كه از او بخواهي پس هرگاه بخواهي ميتواني در هاي نعمتش را بادعا بگشايي

ساعات عمر من همگی غرق غم گذشت/

دست مرا بگیر که آب از سرم گذشت/

مانند مرده ای متحرک شدم بیا/

بی تو تمام زندگی ام در عدم گذشت/

می خواستم که وقف تو باشم تمام عمر/

دنیا خلاف آنچه می خواستم گذشت/

بعد از تو هیچ رنگ تغزل ندیده ایم/

از خیر شعر گفتن،حتی قلم گذشت/

تا کی غروب جمعه ببینیم که مادرم/

یک گوشه بغض کرده که این جمعه هم گذشت/

مولا شمار درد دلم بی نهایت است/

تعداد درد من به خدا از رقم گذشت/

حالا برای لحظه ای آرام می شوم/

ساعات خوب زندگی ام در حرم گذشت

این هفته هم گذشت و تو اما نیامدی/

خورشید خانواده ی زهرا نیامدی/

از جاده ی همیشه ی چشم انتظار ها/

"ای آخرین مسافر دنیا نیامدی"

امروزمان که رفت چه خاکی به سر کنیم؟

آقای من اگر زد وفردا نیامدی/

غیبت بهانه ایست که پاکیزه تر شویم/

تا روبرویمان نشدی نیامدی